Stellen dat bassist Mikko Löytty uit een muzikaal gezin komt, is een understatement van formaat: gitarist Jaakko en drummer Sakari zijn zijn broers en als de de vermeldingen van de drie op Finse blues-, gospel-, jazz- en rootsplaten bijeen optelt, kom je over de voorbije vier decennia al gauw tot ruim vierhonderd, wat dus ontegensprekelijk bewijst dat de familie in het Finse muzieklandschap iets betekent. Voor deze nieuwe plaat omringde Mikko zich met een dik dozijn collega’s uit die Finse scene. Sommige van hun namen dien hier wel een belletje rinkelen, maar we kunnen uit het lijstje vooral aflezen hoe ver Tampere en Antwerpen ook muzikaal uit mekaar liggen.

De plaat bevat elf blues en rhythm en blues-songs, waarvan vier van de hand van Mikko zelf, omringd door zeven covers van welhaast of helemaal klassieke songs uit het genre/ Zo opent de plaat met “Honest I do” van Jimmy Reed, gevolgd door “Don’t You Lie to Me” van Tampa Red, maar vooral bekend van Albert king en “Since I Met You Baby” van Ivory Joe Hunter. Na de eigen “Highway 61” en “Muddy Boots” volgen “I Ain’t Got No Home” van Clarence ‘Frogman” Henry, “If the Sea was Whiskey” van Willie Dixon en “Swooshy” van de andere King, Freddie, waarna weer twee eigen nummers, “Just Walking” en “Slimtone” volgen en de Leiber-Stoller klassieker “Houd Dog” de plaat mag afsluiten. Je zou dan, bij wijze van kritiek, kunnen zeggen dat de muzikanten het zichzelf wel gemakkelijk gemaakt hebben, maar dat lijkt me nu eenmaal eigen te zijn aan dit concept: als je een heleboel muzikanten verzamelt voor een project, ga je vanzelfsprekend voor nummers die iedereen kent. Veel voegen dergelijke jam-versies doorgaans niet toe aan wat je al kende, maar verkeerd vind ik het ook niet: er is geen bluesmens ter wereld die bij liveconcerten niet teruggrijpt naar dergelijke klassiekers: het laat toe dat je je publiek herkenning serveert en dat het daar gelukkig van wordt, twee dingen die nog altijd essentieel zijn, als het om beleving vn live-concerten gaat.

Op de tracklisting heb ik dus alvast geen commentaar. Ook bij de vier eigen songs van Mikko zul je hier niks negatiefs lezen: die passen naadloos in het geheel van de klassieker, zodat de aandacht meteen naar de essentie van de plaat kan gaan: het samenspelen met muzikanten van gelijke gezindte. Eentje die we daarvan wel kennen, is Jarkka Rissanen, die me vie zijn “Sons of the Desert” zelf in huis hebben. Ook Pepe Ahlqvist, hier op harmonica, draait al lange tijd mee, net als Heikki Silvennoinen, de man die, samen met de Pepe Ahlqvist van hierboven, de band SF-blues vormde, waarin we later ook Erja Lyytinen zouden terugvinden.

Enfin, vooraleer we in al te veel namedropping gaan vervallen -ook Slim Butler en Janne Louhivuori zijn van de partij en zo komen we vanzelf bij Hurriganes en zijn we vertrokken voor de hele Finse scene vanaf de seventies- wil ik even samenvatten: dit is een heel fijne, reünie-achtige, pretentieloze en vooral goed gespeelde bluesplaat van een culbje “boomers”, die niks meer te bewijzen hebben en dus vrijuit aan de slag gaan met materiaal dat ze door en door kennen.Gevonden vreten voor eender welk bluesfestival!

(Dani Heyvaert)